Hallo iedereen,

Hier alweer een verslagje. Één van de laatste, dat wel.

Vorige week dinsdag was de verjaardag van Massimo. Hij werd 50.

's Morgens was hij met Chiara op stap, dus toen was ik alleen met Emiliano. We zijn naar het park geweest en ik moet zeggen... Het beviel me wel. Er was namelijk voor de verandering geen ruzie in huis, haha!

's middags was ik vrij, want Massimo en Francesca waren allebei thuis. We hebben met zijn allen alles voorbereid voor het feestje. Heel veel eten klaargemaakt, de hele tuin verbouwd zodat er een stuk of 20 mensen konden komen eten en feesten.

Tijdens het feestje merkte ik toch wel dat de taal een drempel is. Als iedereen zo door elkaar praat is het een stuk lastiger om alles te volgen. En de italianen durven niet zo goed Engels te praten. Gelukkig was ik thuis dus ik kon af en toe even een break nemen en Nederlands praten tegen mijn vriendjes op whatsapp.

Op een gegeven moment werkte de radio binnen niet meer, dus toen werd het dockstation buiten gezet. Na een paar liedjes vroeg Francesca wat voor muziek ik luisterde, dus toen heb ik wat laten horen.

Een paar dagen kwam één van de gasten hier om de kinderen terug te brengen, die bij haar hadden gespeeld en toen werd ik nog aagesproken als DJ. Misschien moet een carrièreswitch gaan maken, haha!

Vorige week vrijdag had ik spontaan een dagje vrij, want de kinderen mochten met Massimo mee naar het werk (net als vandaag) Toen ben ik lekker een middagje naar Bologna geweest om te shoppen. Met 2 nieuwe zonnebrillen, een nieuw shirtje, een pet, eyeliner en kapotte voeten kwam ik 's avonds weer terug. Toen bleek ik onverwacht een avondje niet vrij te zijn, dus toen heb ik opgepast terwijl Francesca en Massimo in Bologna gingen eten.

Afgelopen weekend gingen we een weekendje weg bij de moeder van massimo. Die woont in Rome, maar in de zomer gaat ze altijd naar een huisje in de bergen. Ik moet zeggen, dat is niks voor mij.

Maar eerst moest ik er nog zien te komen...

Francesca en Massimo waren 's morgens vroeg naar het werk gegaan en hadden de kinderen alvast meegenomen, dus ik moest bij het werk van Francesca zien te komen.Dat was nog wel een uitdaging, want ik had geen idee hoe het eruit moest zien. Gelukkig had ze me de dagvan te voren gezegd welke bussen ik moest hebben, desondanks had ik er een hard hoofd in.

De eerste bus was makkelijk te vinden. Die was bij een bushalte waar ik al vaker langsgeweest was. Het was alleen wel een half uur lopen in de brandende zon en 30 graden met een lange broek, want in de berg zou het koud zijn. Vanaf de bus moest ik overstappen op Bologna Autostazione. Dit was de eindhalte dus op zich makkelijk te doen. Op een gegeven moment zag ik ook bordjes op de weg staan met autostazione, dus dat was het probleem niet.

Het probleem was waar ik uitstapte. Dit was boven op een gebouw en er stonden meerdere bushaltes daar met de nummers van de bus, maar niet met mijn bus 35.

Dus volgde ik het bordje uscita (uitgang) die leidde me naar beneden, waar nog meer bushaltes waren. Weer niet bus 35, dus ik vragen aan mensen in mijn beste Italiaans want ze spreken hier geen Engels natuurlijk. Maar geen bus 35 hier hoor. Toen zag ik een bus 35 rijden. Die stopte dus niet bij de haltes waar ik stond. Dus ik zoeken... en ja hoor. Een stukje verderop was nog een enorme plaats met allemaal bushaltes. En eentje met 35 erop. Dus ik vragen aan iemand die er zat: is dit bus 35 die naar Fierli gaat?

Nee dus.

Op een gegeven moment zag ik iemand lopen die eruit zag alsof hij het wist. Bleek in een trein te werken, maar hij bracht me naar een klein hoekje waar een informatiepunt was. Had ik zelf nooooit kunnen vinden. Alles hier is zo lekker duidelijk aangegeven ook, haha.

Maargoed daar kon ik dus een kaartje kopen voor de bus en toen liep ik toch maar terug naar de plek van bus 35 en die stond er al. Dus toch maar even v oor de zekerheid vragen of deze naar Fierli ging.

Niet dus.

De buschauffeur wees naar de overkant en verhip! Daar stond de goede bus, op het punt te vertrekken. Dus ik snel naar de overkant, voor zover dat mogelijk is met het verkeer in Italië.

Gelukkig ik was op tijd en zat in de bus. Ik wist dat de bus er ongeveer 10 minuten over zou doen om bij de halte te komen waar ik eruit moest. Maar na een tijdje kreeg ik toch wel de zenuwen. Ik had geen idee hoe de halte heette of hoe het eruit zou zien bij het werk van Francesca, dus op een gegeven moment toch maar naar voren gelopen om het aan de buschauffeur gevraagd.

Het antwoord, komt ie... Daar zijn we al voorbij.

Heb ik weer!

Dus bij de volgende halte eruit en Francesca bellen dat ik wat later kwam omdat ik de weg kwijt was. Uiteindelijk na veel vragen aangekomen bij het werk en vanaf daar zijn we naar het werk van Massimo gereden en vanaf daar door naar de berg.

Het was daar echt koud. Het regende ook enzo. Dus 's morgens was het te heet voor mijn lange broek en 's avonds zat ik kou te lijden in een dikke trui over mijn shirt heen. Heel apart. Verder was er op de berg niet zoveel te beleven. Zaterdagochtend zijn we gaan lopen door de berg. Nou vind ik het op zich niet erg om te lopen hoor. Winkel in, winkel uit, kroeg in, kroeg uit

Ze zat namelijk meteen al toen Massimo en Francesca weg was te roddelen aan de telefoon terwijl ze dacht dat ik het niet kon verstaan. Ze zat te klagen dat wij het koud hadden en dat ik geen Italiaans sprak.

En toen we maandag terugkwamen begon mijn laatste weekje hier! Heel gek idee om hier weer weg te gaan na zo'n lange tijd! Deze week is het gelukkig hartstikke mooi weer, dus kan ik toch nog een soort van een beetje bijkleuren. In de hoop dat ik er straks toch een beetje Italiaans uitzie, hihi

Groetjes!